Toprak yollara girip biraz daha gittik, sonunda uygun bir yer bulmuşlardı. Farların aydınlattığı yerler hariç her yer zifiri karanlıktı. Tekme-tokat aşağı indirip farların önüne getirdiler. Anlaşılan tabanca, bıçak falan kullanmayacaklardı. Beni döverek öldürmeyi planlıyorlardı. Sağlam bir dayak başladı. Aynı filmlerdeki gibiydi, biri vuruyor, öbürünün önüne yuvarlanıyordum; o vuruyor, diğerine gidiyordum. Filmlerde hep böyle dayak yiyenlere kızardım. "Ulan kal olduğun yerde" derdim. Meğer kazın ayağı öyle değilmiş. Anlamsız, saçma sapan şeyler aklımdan geçiyordu. Hatta bir ara "Fenerbahçe de böyle pas yapabilse" diye hayıflanırken buldum kendimi.
Yıldız Cinayetleri, Armağan Tunaboylu, sf. 97
0 yorum:
Yorum Gönder