Uzun zamandır seni az-çok tanıyorum. Sahada an oluyor, ben bile tanıyamıyorum, acaba sen misin diye şüpheye düşüyorum.
Ben şüpheye düşerken, sen nasıl düşmezsin? Bu normal. Benim annem-babam şüpheye düşerken, sen nasıl düşmezsin? Sahanın içinde çok farklı bir kimliğe bürünüyorum; beni biraz antipatik yapıyor. Bu bir gerçek. Ama şunu da söyleyeyim: Bu benim kendimi tam olarak maça verdiğim anlamına da geliyor. Bu demek değil ki, gideyim adamların kaşını, gözünü, burnunu kırayım. Agresif futbol benim tarzım, beynime böyle yerleşti. Bu eğer böyle süregelmezse futbolumda kısıtlamalar yapmak zorunda kalıyorum. Bu da benim sahadaki güvenimi düşürüyor.
Altyapıda oynarken çok yavaş, tembel biri olduğun söyleniyor. Şimdi acayip hırslısın. Saha dışında çok sakin, saha içinde çok agresifsin. Bu değişimler nasıl oluyor? Neden bu kadar tezat?
Tezat değil de, çok fazla futbol üzerine kilitlenmişim. Tamamen toplumun şu an hedef olarak gösterdiği tek bir yer var: futbol ve futbolcu. Böyle olunca insanların bakış açıları, hatta birinin yolda ters bakması bile saha içinde etkileyebiliyor. Ben de düşünüyorum, "Adam neden böyle baktı?" diye.
0 yorum:
Yorum Gönder