Çevir-2: 2002 Batı Finali'nin Sözlü Tarihi - "All the Kings' Men" 1/3

 

 Hack-a-Shaq, tutarsız hakemler, zehirli oda servisleri ve son three-peat'e giden yol: Los Angeles Lakers-Sacramento Kings arasındaki 2002 Batı Finallerinin sözlü tarihi, NBA'in yakın tarihinin en büyük rekabetlerinden birinin son bölümü.

"Maçlar arasındaki günlerde çok uyumadım. Kilo verdim. Stres seviyesi yüksekti. Oyundan zevk almıyorduk."

Rick Fox'ın Sacramento Kings'e karşı oynadığı 2002 Batı Finali'yle ilgili anıları böyle. Seri, Fox'un takımı Lakers'ın yedinci maçın uzatmasında deplasmanda, ligin en gürültücü seyircisi karşısında aldığı galibiyetle sonuçlandı. Gardı düşen Kings, NBA şampiyonluğuna bir daha asla bu kadar yaklaşamadı. Oyuncular dağıldıktan sonra organizasyon lige dalga malzemesi oldu. Bu sırada, Lakers finalde New Jersey'i kolayca alt ediyordu. Şampiyonluk kupasını kaldırırken Kobe'yle Shaq'ın beraber kazandığı son yüzüğün bu olabileceği ve ikilinin krize giren ilişkisi yüzünden O'neal'ın öbür sezon sonunda Heat'in yolunu tutacağı kimsenin aklından geçmiyordu. O epik 2002 serisinde Kings'le Lakers'ı ayıran neydi peki? Mucizevi bir şut, kaçan serbest atışlar ile iki boş şut ve birkaç kolay düdük. Hepsi bu kadar.

Bu seride her şey vardı: ligin "asilzade" franchise'larından biriyle hızlı paslar ve bol bol katla göze hoş gelen basketbol oynayan Kings arasında yeşermekteki rekabet; aşık atışmasını hatırlatan, sözlü bir çekişme; yemek zehirleme suçlamaları ve hakem komploları; Robert Horry'nin clutch kelimesini tekeline alması ve hatta, sürpriz bir başkan adayının işlere karışması. Oyunun en iyi iki takımı karşı karşıyaydı, dolayısıyla serinin son dört maçının kaderinin son dakikalara kalması kimseyi şaşırtmadı. Kimileri miras bıraktı, kimileri miras kaybetti. 2014'te Miami ilk three-peat hedefine gözünü dikmişken bazen üç kere üst üste şampiyon olmanın ne kadar zor olduğunu unutuyoruz. Bunu son başaran takım 2002 Lakers'dı ve kimse onlarla Kings kadar uğraşmaya cesaret edememişti.

Kings 1951'den bu yana şampiyon olamamıştı. O zamanlar Rochester'daydılar adları da Royals'dı. Sonrasında evlerinden Cincinnati'ye, oradan Kansas City'ye ve Sacramento'ya taşındılar. Geçen yıl az daha Seattle'a gidiyorlardı. Bütün bu durakların tek bir noktası vardı: geçen 63 yılda, hiçbiri Kings'i NBA finalinde görememişti. 1960'larda Oscar Robertson liderliğindeki Royals, Russell'ın Celtics'ine ve Wilt'in Sixers'ına takıldı. 1981'de underdog Kings'in üstünden Moses Malone geçti. 2000'den 2002'ye kadar da geleneği sürdürüp kısa çöpü çektiler: Zirve yaptıkları yıllarda Shaq ve Kobe, Starsky ve Hutch rolünde NBA'i kaşını kaldıranı enseledikleri bir dedektiflik filmine çevirmişti. Lakers için oynuyor olmaları işin daha da kötü tarafıydı.

Sacramento Bee gazetesi için seriyi takip eden Scott Howard-Cooper rekabeti şöyle tanımlıyor: "California'nın büyük şehri, California'nın uyuşuk ve küçük şehrine karşıydı. Kuzey, Güney'e karşıydı. Tecrübeli, özentiye karşıydı. Onları birbirine çeken öyle çok şey vardı ki."

Sonunda birbirlerini en iyi olmaya ittiler. İki takım da bir daha öyle olamayacak. Birazdan okuyacaklarınız rekabetin parçası ve şahidi olanlardan serinin sözlü tarihidir. 2002 yazındaki sözleri alıntılanan herkes seri zamanındaki iş tanımlarıyla birlikte belirtilmiştir.

I. Savaşa Giden Yollar

1996 Draftı öncesinde, Lakers taraftarın sevgilisi Vlade Divac'ı 13'ncü sıradan bir draft hakkı için Charlotte'a gönderdi. O draft hakkıyla Kobe Bryant adlı bir liseliyi seçtiler. Takasla oluşan finansal esneklik sayesinde free-agent süperstar Shaquille O'neal'ı 121 milyon dolarlık bir kontratla takıma kattılar. Dört yıl içinde Kobe ve Shaq ilk final yürüyüşlerini yaparken, yolda (free agent) Divac ve Sacramento'da olgunlaşan sorunlu forvet Chris Webber'in liderlik ettiği Kings’le çekişecekti. 2000 Lakers takımı ilk turu 3-2'yle geçti ve sonunda Indiana'yı finalde mağlup etti. Sonraki sezon Kings, Webber 27.1 sayı, 11.1 ribaund, 4.2 asist ortalamalarıyla kariyer yılını geçirirken 55 maç kazanacak ama ikinci turda sonradan tarihe adını kazıyan Lakers'a süpürülecekti. 2001 Lakers, o play-off sezonunu 15-1'le bitirdi (hâlâ bir rekor), Shaq ve Kobe o 16 maçta toplam ortalama 59.9 sayı üreterek inanılmazı başardı.

Three-peat hayalleri ise O'neal'ın sezona formsuz başlaması ve Bryant'ın perde arkasında koçu Phil Jackson ve takım arkadaşlarıyla didişmesi yüzünden pek gerçekçi gözükmüyordu. Sacramento'nun 61 maç kazanıp ev sahibi avantajını garantilemesi de pek hoş olmadı. Kings'de Mike Bibby ve Peja Stojakovic adlı iki yükselen yıldız vardı ve içerideki iki yetenekli pasörleri Divac ve Webber sayesinde topu çok iyi dolaştırıyorlardı. Anlaşılmaz, yetenek fakiri ve fazla bire bire dayalı basketbolun kirlettiği bir sezonda, özveriyle oynayan Kings ligin en eğlenceli takımıydı. Lakers'ın şalteri attığında nasıl oynadığını herkes biliyordu. Peki, şalterleri bu kez de atacak mıydı?

Rick Fox (forvet, Lakers): Üst üste iki kez şampiyon olmuşsanız, özgüveniniz yükseliyor, kendinizi bireysel anlamda çok iyi hissediyorsunuz. Takım olarak da uzun zamandır pohpohlanmış oluyorsunuz. O yanıltıcı havaya inanmaya başlıyorsunuz.

Mark Heisler (NBA yazarı, Los Angeles Times): Shaquille ilk şampiyonluktan oldukça kilolu dönmüştü. İkinciyi kazandıktan sonra 130 kilo döneceğini söylüyordu. Döndüğünde neredeyse 180 kiloydu. 160-170 kilo arasında olduğu kesindi. Bütün yıl form tutmak için oynadı.

Phil Jackson (koç, Lakers): Shaq'ın ayak parmağında bir sorun vardı, zaten sonraki yaz ya da kış oradan ameliyat oldu.

Jim Gray(kenar muhabiri, NBC): Kobe'yle Shaq -hemfikir olmayı bırakın- bambaşka düşünce yapılarına sahiptiler.

Jim Celamons (yardımcı koç, Lakers): Yeterli oyunculara ve tecrübeli liderliğe sahiptik. Kobe'ye mahkûm değildik. Kobe topun peşinde koşup kontrolden çıkmaya başladığında tecrübeli oyuncularımız onu zapt etmek için öne çıkıyor "Hey, burada bir takım gibi oynamaya çalışıyoruz. Senin de sıran gelecek" diyebiliyordu.

Phil Jackson: Kadromuzda birkaç eksik vardı. Biraz para harcamamız gerekiyordu, ligin yeni oyuncu anlaşmasına da uymak zorundaydık. Robert Horry kilosuna rağmen uzun forvet pozisyonunun yükünü çekiyordu ve iyi bir yedeğimiz de yoktu. Shaq için de iyi bir yedeğimiz yoktu.

Cleamons: Horry 4 numarada bizim için bir silah haline geldi. O günlerin "strech forvetiydi." Uzunlar onu savunmak için dışarı çıkmaz, bu sayede Rob potayı rahatça görebilir ve topu Shaq'a indirmemiz için bize sahayı açardı.

Kurt Rambis (yardımcı koç, Lakers): Her normal sezon maçını önemliymiş gibi oynamak, sezonu bitirecek enerjiyi toplamak, iyi bir play-off sırası almak ve sonrası için fiziksel olarak hazır olmak... Potansiyel rehavet düşünüldüğünde bunlar çok zor işler.

Phil Jackson: Sacramento, Pasifik'i kazandı. Onları play-off'ta iki kere yendiğimizden rehavet içindeydik.

J.A. Adande (köşe yazarı, Los Angeles Times): Kings daha iyi bir sezon geçirmişti. Ev sahibi avantajı, daha çok yetenek ve tehdit onlardaydı. Bütün kadroları, baştan aşağı daha iyiydi. Lakers'da Kobe ve Shaq kendini şutunu yaratabilecek kimse yoktu.

Chucky Brown (forvet, Kings): Kobe'den korkmuyorduk. Doug [Christie] onu kimsenin zorlamadığı kadar zorluyordu. Üstüne iki kişi yollamayacaktık. Vlade'nin Shaq'la eşleşebileceğini düşünüyorduk. Shaq daha güçlü ve iri olsa da Vlade de tilki gibiydi.

Scot Pollard (pivot, Kings): Motorcu çetesi gibi takılan oyuncularımız vardı. Avrupalılar vardı. İngilizce konuşamayanlar, konuşmak istemeyenler vardı. Benim gibi bilmemne gezegeninden gelmiş olanlar vardı.

Scott Howard-Cooper (NBA yazarı, Sacramento Bee): Rick Adelman'ın fazla sıkıcı ve resmi bir adam olduğunu söyleyen tüm yorumlara rağmen koç olarak en büyük yeteneği takımlarının farklı bir kişiliğe bürünmesine izin vermesi ve onları rahat bırakması olmuştur.

Doug Christie (guard, Kings): Takımda 1'den 5'e kadar herkes topu sürebiliyor, pas ve şut atabiliyor, ikili oyun ve perdeden anlıyor, kat yapmasını biliyordu. Böyle beş adam parkedeyse neredeyse All-Star takımı gibi oynuyordunuz.

Pete Carill (Princeton hücumunun ustası ve Kings'te yardımcı koç): Lig çevrelerinde Webber'in Sacramento'ya gelmek istemediği konuşulmuştu, doğru olmadığı ortaya çıktı. 1999 yılında ilk kez genel menajer Geoff Petrie'nin harcayabileceği bir miktar para vardı. Rick'e geldi ve dedi ki: "Elimizdeki bütün parayı vermeye razıysan Vlade Divac'ı buraya getirebilirim."

Rick Adelman (koç, Kings): Her zaman yüksek post'ta pas yapan bir takım olmak istedik. Elinizde Chris ve Vlade gibi iki pasör varken, böyle bir plan izlemek çok mantıklı.

Carill: Perdenin arkasından geçebilir ya da kullanmayıp alçak post'taki adamınızla 2'ye 2 oynayabilirsiniz. Pası atmazsa geriye çekilir, şutu gönderir. Ters tarafa dönebilir, seti baştan oynar, bu kez ters taraftan çabuk bir perde alabilirsiniz: gayet etkili. Ve Webber menzilindeyse bol bol şut sokabilir. Pasörlüğünün yanında şutları da güçlü yanlarındandı.

Peja Stojakovic (forvet, Kings): Sahada direkt Chris ve Vlade'ye giderdik. Onlar resmen bizim oyun kurucularımızdı.

Vlade Divac (pivot, Kings): Chris oynama şansını bulduğum en iyi oyunculardandı. Akıllı ve özveriliydi, etrafındakilerin oyununu yükseltirdi. Takımın gerçek lideri oydu.

Pollard: Herkes Divac'ı örnek alıyordu. Herkes onu seviyordu ve parkede sezgileri çok iyiydi. Herkesi nasıl savunacağını, ritimlerini nasıl bozacağını iyi bilirdi.

Mike Bibby (guard, Kings): O takım oynadığım açık ara en iyisiydi. Gerçekten eğlenceliydi. Bana basketbolu sevmeyi ve oynarken eğlenmeyi öğrettiler.

Christie: Antrenmanlarda sürekli olarak pas, kat yapma ve şut çalışırdık. Sahaya çıktığımızda zaten hazır olurduk. Oyunumuz akıcı ve istikrarlıydı. Makine gibi işlerdi.

Hidayet Türkoğlu (forvet, Kings): Ligdeki ikinci yılımdı ve bu takımın parçası olduğum için çok mutluydum. Avrupa'dan gelip uyum sağlamaya çalışmaktan memnundum. Kimyamız inanılmazdı, bütün takım ve antrenörlerin bağları kuvvetliydi. Bu sayede başarılı olabildik.

Adelman: Geoff Petrie'nin yıllar içerisinde kurduğu kadroyla buralara geldik. Bir gecede işleri değiştiremezsiniz. Bunu yıllar içinde başardık.

Pollard: Başka bir koçla bu kadar başarılı olamazdık. Zaman zaman odaklanamadığımız ya da işleri çok ciddiye aldığımız oluyordu. Adelman’ın dengesi takımın yükseliş ve düşüşlerinde hepimize yardımcı oldu. Kendine özgü bir adamdı, bazen bir maçı kaybederdik ve moralimiz çok bozuk olurdu. Bunu o da anlar, hayal kırıklığımızı görürdü. Bizi kendimize getirmek deli gibi antrenman yaptırmazdı.

Christie: Takımda olup biteni anlama konusunda çok iyi sezgileri vardı. İki gün üst üste maç yaptıysak asla sonraki gün antrenman olmazdı.

Divac: Saha içi ve dışındaki kimyamız olağanüstüydü. Başarımızın püf noktası buydu. Parkede çok iyi bir takımdık ama dışarıda da çok eğlenirdik. O takımın parçası olmak müthiş bir mutluluktu. Restoranlara, kulüplere gider, aile partileri düzenlerdik. Gerçek bir takım gibi hareket ederdik.

Christie: Sahada çok eğlenirdik ama saha dışında daha da fazla eğlenirdik. Sanırım bizi özel yapan bu oldu. Bazen altı ya da 10 sayı geride olurduk. Önemli değildi. Her zaman geri dönebileceğimizi düşünürdük. Herkes "Kings ev sahibi avantajını aldı" deyip duruyordu. Bizim için bunun bir önemi yoktu. Çünkü her takımı, her zaman, her yerde yenebileceğimizi biliyorduk.

Divac: Genelde ev sahibi avantajını almak için en iyi oyununuzu oynarsınız. Bizimse umurumuzda değildi. Herkesi yenebileceğimizi biliyorduk.

Gray: NBA'deki izlemesi en eğlenceli takım onlardı. Rakipleri yoktu.

Divac: ABD dışından bir sürü hayranımız vardı. Tokyo'da Minnesota'yla oynadığımızda o kadar çok Sacramento destekçisi vardı ki inanamamıştık.

Steve Cohn (belediye meclisi üyesi, Sacramento): Şehirde basketbol hakkında fikri olmayan insanlar sporu tam anlamıyla kucakladılar.

Adande: Doğu Konferansı o yıl tam anlamıyla bir hiçti. Dallas ve Sacramento iyi basketbol oynuyordu. Lakers eğlenceli ya da heyecan verici bir takım sayılmazdı. En iyi takım onlardı ama böyle olmak için topu Shaq'a indirmelerinden başka bir şey gerekmiyordu.

Geoff Petrie (genel menajer, Sacramento): Sacramento özveri ve dayanışmaya dayanan oyunuyla sadece Amerikan basketbol severlerin değil tüm dünyadaki izleyicilerin sevgisini kazanmış bir takımdı. O dönemin dünya çapında en çok sevilen takımlarındandı.

Ailene Voisin (spor muhabiri, Sacramento Bee): Uluslararasıydılar. Tatile gittiğim yerlerde dünyanın her tarafından birçok insanın ilk 5'i sayabildiğini hatırlıyorum.

Jerry Reynolds (yönetici, Kings): Deplasmana gittiğimizde, Jordan'lı Bulls nasıl karşılanıyorsa öyle bir hava olurdu. Bir rock grubu gibiydik. Gecenin ikisinde Chicago indiğimizde, yemek yediğimiz restoranın kapısında onlarca insan imza için beklerdi. Kings tarihinde daha önce böyle bir şey yoktu. O tarihten bu yana da olmadı.

II. Üçleme Şekilleniyor 

BİRİNCİ MAÇ, 18 MAYIS 2002

Kings-Lakers'ın play-off üçlemesinin üçüncü bölümü git gide daha da olası gözükmeye başladıkça, basketbol severler üçüncü perdenin "Thrilla in Manila'yı" andırmasını umuyordu. Acımasız bir savaşın temelleri atılıyordu. Lakers 2000 Play-off'unda ilk turda 2-0 öne geçince Sacramento'ya varmadan seriyi bitirdiklerini düşündü. Deplasmana geldiklerinde, Sacramentolular maç öncesi etkinliklerinde Lakers formaları yaktı, üçüncü ve dördüncü maçı kazanıp beşincide seriyi kaybettiler. Kings hissedarı Joe Maloof, medyaya "kendini beğenmiş" Phil Jackson'ın Sacramento maçları kazanırken "köşesinde sinip kaldığını" söylüyordu. Böylece ilk taş atılmış oldu. Jackson maç videolarını filmlere benzetmeyi pek seviyordu ve dediğine göre bir keresinde o zaman Kings'in oyun kurucusu olan Jason Williams'ı American History X'de Edward Norton'ın oynadığı karaktere benzetmişti ve başka bir sefer de Rick Adelman'ı Adolf Hitler'le karıştırmıştı. Bu sözler Kings'i deli etti ve Adelman'a  "Jackson sanırım biraz çizgiyi aşıyor" dedirtti. Jackson'ın işi daha bitmemişti, Sacramento için söylediği "ücra bir kasaba gibi" sözleriyle tüm şehri karşısına aldı. Hepsi bu da değildi: "Ben Puerto Riko'da da koçluk yaptım, deplasmanda kazanırsanız taraftarlar araba tekerlerinizi yarar, sizi taşla şehirden kovalarken arabanızın camlarını kırardı. Burası belki tamamen farklı bir çevre belki ama... Sonuçta tam olarak medenileşmemiş Sacramentolulardan söz ediyoruz. Oradaki insanlar bir çeşit redneck falan olabilir. " Lakers, 2001 play-off'unda Kings'in ilk turu geçmeyi kutlamasıyla dalga geçti, Shaq Divac'ın savunma yöntemleriyle kafa buldu ve Lakers rakibini rahatça süpürdü. Potansiyel bir rakip olarak Kings'in üstünü çizdikleri düşünülüyordu ama daha hikâye yeni başlıyordu. 2002 yılında, Fox'un şimdi itiraf ettiği gibi "gerçek bir rekabet ortamı vardı."

Howard Beck (Lakers muhabiri, Los Angeles Daily News): İşin o kısmı müthiş bir şovdu. Shaq'ın ya da Phil Jackson'ın her gün Kings'le, taraftarıyla ya da şehirle uğraşabileceğini biliyorduk. Sadece onlar da değil, Rick Fox'ın da Kings'in korkaklığı hakkında konuştuğunu hatırlıyorum.

Christie: Bence 2000'de ilk kez karşılarına çıktığımızda, tehlikeyi sezdiler. Onları zorlayacağımızı hissettiler ve o dönem onlarla yarışabilen kimse yoktu, Spurs bile onlarla bizim gibi çekişemedi.

Adande: Phil'in medyaya söyledikleri, parkedeki oyun kadar eğlenceliydi.

Mark Madsen (forvet, Lakers): Kendi kendime "Vay be, Phil şaibeli laflar etmekten hiç çekinmiyor" dediğimi hatırlıyorum.

Beck: Phil'in hakaret etmediği çok az NBA şehri vardı. Orlando'ya plastik dedi. San Antonio'daki River Walk'la dalga geçti. Spurs'ün lokavt sezonunda kazandığı şampiyonluğa asteriks koyulmasını önerdi. Bu tür işler Phil'in doğasında vardı. Bunları yapmayı seviyordu.

Phil Jackson: Sacramento'da bizim bench'e yakın oturan birkaç adam vardı, aramızda komik bir ilişki oluşmuştu. İnek çanı getirirlerdi. Amfiye bağlanmış elektrikli bir çan getirip gürültü çıkarırlardı. Molalarda bile salon çok gürültülü olurdu. Takımı bench'den uzaklaştırıp konuşmak zorunda kalırdım. Dikkatleri Shaq'tan çekmenin, oyuncuları rahatsız edilmekten korumanın bir yolunu bulmaya çalışırdım. Ama gayet eğlenceli bir ortamdı. Sacramentolular da eğleniyordu.

Gary Gerould (radyo spikeri, Kings): Bence "kibir" onları tanımlamak için en doğru kelime ve geçmişte yaptıklarıyla da bunu kanıtlıyorlar. Bunda da kızılacak bir şey yok.  Siz "Onlar daha güçlü" diyorsunuz. Onlar hep buradaydılar. Her şeyi yaptılar. Şampiyonluklar kazandılar. Yüzükler aldılar. Caka sattılar. Yetenek onlardaydı. İyi olan onlardı. Bunu zaten biliyorlar.

Christie: Bunu kafaya taktığımızı söyleyemem. Birbirimize sahada karşı karşıyayken bu adamlarla mücadele eder ve onları büyük olasılıkla yeneriz diyorduk. Şimdi dönüp baktığımda, diyorum ki keşke bunu kafaya taksaydık. Zeki oyuncularımız vardı, kendi oyunumuzu oynayıp yine işimizi yapar ve bu sırada kendimize fazladan bir avantaj sağlayabilirdik. Ama tabii Zen Master'ı karşımıza almış olurduk.

Devean George (forvet, Lakers): Zayıf taraflarımızı saklayıp rakibin eksikliklerini ortaya sermekteki başarısı Phil'i usta bir koç yapıyor. Medyayı nasıl kontrol edeceğini ve dikkatleri nasıl dağıtacağını çok iyi biliyor. Gerçekten istediği şeyleri saklamakta çok başarılı biri.

Grant Napear (maç anonsçusu, Kings): Olan bitenin oyuncuları rahatsız ettiğine eminim. Kings oyuncularının rahatsız olduğunu net biçimde hatırlıyorum. Bütün şehir kesinlikle çıldırmış durumdaydı.

Howard-Cooper: Açıklamalar onları açıklanamaz bir biçimde delirtti. Phil ne yaptığını çok iyi biliyordu. Sacramento'nun basketbol konusunda Lakers'a karşı büyük bir aşağılık kompleksi vardı, şehirler düşünüldüğünde de San Francisco ile Los Angeles arasında az da olsa böyle bir durum söz konusuydu. İki büyük şehir… Phil bunu kolaylıkla anladı ve amacı bunu kaşımaktı. Sacramento'nun insanlarına karşı olumsuz bir fikri olduğunu sanmıyorum ama bence suyu bulandırmayı, insanlara bulaşmayı seviyordu.

Elston Turner (yardımcı koç, Kings): Bizim için öç alma vakti gelmişti.

Robert Horry (forvet, Lakers): Sahip olduklarımıza göz dikmişlerdi. Aramızda en çok havaya giren Rick oldu. Meseleyi gerçekten kişisel almıştı. İşin komik tarafı buydu. Çoğumuz için ise sadece özel bir şeyler yapmaya çalışmak önemliydi.

Gerould: Rekabet, Kuzey California'daki Kings taraftarlarını iyice gaza getirmişti. Lakers'ı yenmek, ister hazırlık kampında ister başka zaman, Sacramento'ya göre her zaman iyi bir şeydi.

Howard-Cooper: Malooflar'ın alakalı olduğu herhangi bir şey duygusal olmak zorundadır. Takım sahipleri amigo gibiydi.  Bazen kenarda oturmaya dayanamadıklarından potanın orada ayakta dururlardı. Kaybettiklerinde çok üzülürlerdi. Lakers'ın sahibi Jerry Buss, Staples'da sahadan metrelerce uzakta, görülemeyeceği bir yerde olurdu. Aradaki zıtlığın göstergelerinden biri buydu.

Pollard: Gerçek rekabetler birbirleriyle çok oynayan takımlar arasında oluşur. Bittiğindeyse dönüp bakıyorsun ve kendine şöyle diyorsun: Bu adamdan nefret etmiştim. Çünkü takım arkadaşım olsa harika olurdu. Shaq'a karşı oynamak istemiyordum. Shaq'la beraber oynamak istiyordum ama o zamanki görevim onu olabildiğince yavaşlatmak, hırpalamaktı. Elimden geleni yaptım.

Fox: Üçüncü yıla kadar pek dikkatimizi çektiklerini söyleyemem. Onlara gerçek bir saygı duyuyorduk ama göstermiyorduk. Duygu ve yetenek bağlamında en büyük düşmanımız onlardı.


Kings, bütün sezon kazanmak için uğraştığı ev sahibi avantajını 2002 Batı finalinin ilk maçında üç saat içinde kaybetti. Lakers ilk çeyreğini 36-22 önde bitirdiği maçın sonunda 106-99'la üst üste 12'nci deplasman galibiyetini aldı. Kobe ve Shaq 56 sayıyla Webber'ın sağlam performansını bertaraf etti.

Mike Breen (maç spikeri, NBC): Vaay. Lakers'ı hafife almışız dedirten bir maçtı. Herkes Bu Sacramento'nun yılı coşkusundan bir anda çıktı. Öyle kolay olmayacaktı.

Horry: İlk maçı kazanırsanız rakibinizin aklına acaba yapabilecek miyiz diyen o şüpheyi sokarsınız.  İlk maçta çıkıp darbeyi vurmak her zaman iyidir.

Brown: İlk maç fiziksel sertliği açısından şaşırtıcıydı. Lakers bizi gerçekten zorlamıştı. Atmosferin böyle olacağını anlayamamıştık galiba.

Pollard: Hep birlikte kötü olduğumuz günlerden biriydi ve şöyle düşünüyorduk Beyler, uyanın. Ligde en iyi galibiyet yüzdesini aldık diye bize şampiyonluğu hediye edecek değiller.

Napear:  Ben işin burada bittiğini düşünmüştüm. Sadece Batı'da değil, ligde de bir numara olmak için çok fazla çalışmıştık ve ilk maçta can düşmanımıza kaybediyorduk. Bir şeyler ters gidiyordu.

Orj: grantland.com