Cenk

PSG evvelki sezon (15-16) siyah forma giymişti. Açık renk deplasman forması olarak klasik beyaz vardı. Bu sezon 2. ve 3. formalarda tamamen ana renkleri haricine çıkacaklar. Bence güzel. Yani "deneme" açısından iyi. Arada bir yapılabilecek bir şey. Lyon da iki senedir siyah forma giyiyor mesela. Çünkü beyaz-mavi-kırmızı bir yerde bayar artık. PSG için de aynısı geçerli. Ya da diğer aynı durumdaki takımlar. İlla satış/pazarlama ile alakası yok yani.

Kala

İstanbul'un camilerinin, şehrin önde gelen simgelerinden olduğu hepimizin malumu. Peki kıta basketbolunun en büyük organizasyonu için hazırlanan logoda Boğaz Köprüsü, Galata ve Kız kuleleri varken, hükümetle de arası nasıl olduğu bilinen THY'nin ana sponsoru olan lig, neden bir cami silueti koy(dur)mamış? Tuhaf değil mi?

Dilshan

Yeni Barcelona formasıyla ilgili şahsen ilk söyleyeceğim, kulübün bir sempatizanı olarak, formaları "çubuklu" yapmalarının bana yeteceği. Yani enine şeritli formanın ardından, ben beklentimi buraya kadar düşürdüm. Bu ve 11-12'deki gibi denemeler, farklı çubuklular hiç sorun değil benim için. Üç şey var bu yeni formayla ilgili söyleyeceğim:

1. Formayı bu haliyle (çünkü ilk sızdığında tasarım az daha farklıydı) ilk gördüğümden beri aklıma gelen, sanki 11-12 ve 12-13 iç saha formalarının bir sentezini yaptıkları. Böyle bir şey akıllarına bile gelmedi muhtemelen, ama bariz bunu çağrıştırıyor.

2. PSG'nin 90'ların ortasında giydiği şu formaya çok benzemiş. Ki bu da 90'lar için cesur deneme.

3. Footy Headlines'da "Bir sezonluk klasik görünüme dönüşten sonra tekrar normalden koyu renkler olacak" diyor. Demek ki fotoğrafta gördüğümüzden daha koyu bir mavi hakim olacak formaya -- yani 2012-2016 arası gibi, laciverte yakın bir mavi. Ki deplasman formasının açık mavi olması da zaten bunu gösteriyor. Bu koyu mavi benim pek hoşuma gitmiyor ama, Nike'ın bok yemesi herhalde.

Nerden Nereye 240

(Ayarı yapamadım, 2.54'e kaydırın lütfen)



(via şurası)

Nerden Nereye 239

Dün, 1-1 olduktan sonra: 

Dahası, maçın ardından Lig Tv'ye konuşurken, "Tabii ki beraberliğe sevinen bir takım değiliz" gibi bir şeyler söyledi. Demek ki kendisi de o sözleri hatırlamış ki...

Könh

2-3 gün önce "Meyvedır NBA takımı almaya niyetli" gibi bir haber vardı. Haberi koyan yerlerden biri, Meyvedır'ın Magic ile fotosunun olduğu tiviti de paylaşmış. Dikkatimi Magic'in üstündeki tişört çekti. Lakers logosu var, ve Nike... Büyük ihtimalle biliyorsunuz, önümüzdeki sezondan itibaren NBA'in resmi ekipman tedarikçisi Nike olacak.

Muhtemelen resmi olmayan bir durum var. Çünkü Adidas ile olan kontrat bitmeden kulübün herhangi bir ürününü başka bir marka altında görmek sorun çıkartabilir. Herhalde önden şöyle bir yolladılar, yetkililere falan. O arada da Magic unutuverdi, fotoğrafı saldı.
Düz, sade bir tişört. Bir numarası yok. Ama Lakers logosuyla Nike'ı yıllar sonra bir arada görmek adına bile ilginç. Önümüzdeki sonbahardan itibaren göreceğimiz manzaralara alışmak adına da güzel.

Nike demişken, bir de şu var. Hem markanın azılı bir hayranı olarak, hem de bir takımın forma açısından istisnai bir konumda bulunmasının hoşluğu açısından (Lakers'ın içerde sarı giymesi gibi) çok sevindiğim bir haber oldu.

Oubre

Geçen sezon Cavaliers'ın son iki deplasmanda 5. formayla oynayıp kazanmasının ardından, bu sezon da Wizards'tan değişik tercihler görüyoruz. Şimdiye kadar (şu anda oynanan 3. maç dahil) 9 maç oynadılar. Bu dokuz maçta, içerde sadece alternatif beyazı, dışarda ise sadece üçüncü forma olan laciverti giydiler. Yani kısaca, ana iki formalarını (beyaz ve kırmızı) hiç giymeden 2017 Playoffları'nı geçirmekteler. Muhtemelen NBA tarihinde görülmedik bir vaka.

Hadi alternatif beyazla ilgili bir açıklama yapmışlardı, yani önceden bilinen bir şeydi, ona tamam. Fakat kırmızıya hiç uğramamaları ilginç. Aslında arada bir maç da şunu giyseler keşke, ama zor tabii Playoff'ta.

Nerden Nereye 238

2.5 senede 50 yer dolaşıp geri geldi. Bu tayfaya ayrı seri açmak lazım. Şu da vardı.

Ölü

Geçenlerde Orellana'nın devre arasında saçma-sapan bir şekilde Valencia'ya kiralanması hakkında düşünürken, girdim bi' Viki'sine baktım. Manzara ilginç. Son iki kiralandığı kulübe de sonradan temelli gelmiş. Valencia da öyle olur mu? Muhtemel. Durumları bilmek lazım tabii. Neden kiraladıkları falan da dahil.

Nerden Nereye 237

Nadir tek ayaklı postlardan olacak bu da. Anlatmaya gerek var mı, sanmıyorum.

Mahmut

Lyon'un bu sezonki iç saha formasının çorapla uyumlu hali. Yanlardaki üç şeritler bozsa da, gayet güzel. Oraya neden bulaşmıyorlar bilmiyorum. Galatasaray'ın parçalılarda da simetri sıkıntısı var iki sezondur mesela. Adidas olmadan bir de. Fena başarı değil.

Nerden Nereye 236

(via şurası)

İnvolve

Basketbol mecralarımızdan güzel bir "esinlenme" daha. Hatay Büyükşehir Belediye. Formayı hangi markanın ürettiğini çözemedim, ama Avrupa kupalarında falan oynayan bir takımın bu şekilde sahaya çıkması müthiş.

Nerden Nereye 235

Er

Cavaliers şu lacivert formayı 14-15 sezonunda giymeye başladı, bayağı da giydi. Ardından geçen sezonun medya gününde de o formayla göründüler. Yine 14-15 sezonunun başında zemini de o renklerle ağırlıklı olarak yenilediler -- belki de Lebron'un isteği falandır.

Geçen sezonki finallerin deplasmandaki kritik 5. maçında siyahı giyip, seriyi kurtarma adına umut dolunca, evde 6. maçı alıp gelinen son maçta da (bordo, sarı, ve laciverti es geçip) siyah formayı giydiler. O formayla maçı kazanarak yüzüğe ulaşıp, kulüp tarihi için önemi sarsılmaz bir konuma gelince de, zemini bu kez siyah ağırlıklı yapma yoluna gittiler. Hatta öyle ki, öncesinde yüzüklerin takdim edildiği sezonun ilk maçında, üstünde şampiyonluk kupası olan forma tercihi, siyahtan yana kullanıldı. 5. forma renginin kulübün en sembolik rengi olması, spor tarihinde belki de bir ilk.

Nerden Nereye 234

Edit: Kısa süre sonra, hoca olarak kazanılan şampiyonluk eklemesi.

Yelek

Yeni bir şey demiyorum, ya da bir tespit sunma durumum yok: Yalnızca, son birkaç yıldaki çok yaygın durumdaki sakal trendinin bir yansıması. Örnekleri de boldur tabii. Sadece, böyle bir tane fark etmişken, kayıt düşmek maksat.

3 kirli sakala 8 direkt sakallı gibi bir manzara. Sinek kaydı yok.

Nerden Nereye 233

Çeviri: Saha Görüşü

(Oriinali, şurada.)

29 Kasım tarihinde, 57 yaşındaki efsanevi rap ikonu Kurtis Blow'un kalbi durmuş, ve beş dakika kadar nefessiz kalmıştı. Sonrasında yeniden hayata döndü, turnesine ve her zamanki gibi ortalığı sallamaya devam etti. Buna rağmen --belki de özellikle bu yüzden-- çığır açıcı, 80'lerin yol gösterici rap ikonu hâlâ aramızda, ve ona sadece müziğe değil, basketbola da yaptığı katkılar için minnettarız. Kurtis Blow olmadan, hip-hop'ın bizim bildiğimiz şekliyle varolmayacağı kesin; ama aynı şeyi basketbol için de söyleyebiliriz.

1984 yılında Blow, "Basketball"u yayınladı. Bu, Magic ve Bird'den Willis Reed, Earl Monroe ve "33 Numara, adamım Kareem ilk 5 başlıyor"a dek herkesi anarak, oyunun geçmişinin ve bugünün kutlamasıydı. Şöyle diyordu: "Orada idiysen bana söyle, Wilt'in 100 attığı gece."

"Basketball"un çıktığı yıl, lig Magic ve Bird'ün ilk kez karşılaştığı final serisiyle birlikte o can çekişen vaziyetinden kurtulup, hızlı yükselişine yeni başlamıştı. Bunun basketbol tarihinde nasıl bir tarihi dönüm noktası olduğuna dair bir fikir vermek için, henüz umut vaad eden çaylak Jordan'dan kimsenin söz etmediğini söylemek gerek. Ama Jordan'ın pazarlama sihri olmadan bile, Kurtis Blow'un şarkısı, dönüm noktası olarak görülebilecek --ve o tür şarkıların az görüldüğü bir dönemde çıkmış-- bir rap hitiydi. Şarkı, Blow'un memleketi Harlem'in ötesinde geniş bir kitleye ulaşmakla kalmadı; sadece birkaç mil uzakta yaşayan, ama bambaşka bir dünyaya mensup olan kişiler tarafından da benimsendi: Mesela yeni NBA komisyoneri David Stern. "Basketball", NBA ve hip-hop arasındaki son derece kârlı ve bazen çok huzursuz bir işbirliğinin başlangıcı oldu. Stern "Basketball"u tanıtım videolarında kullandı ve lig için önemli bir konumda kaldı; şarkı, daha sonra 2K12 isimli basketbol oyununun soundtrack'inde yer bulunca, yeni nesil tarafından da duyulmuş oldu.



Ancak NBA'in "Basketball"u kabul ve tanıtımının, bir pazarlama birleşiminden daha büyük sonuçları oldu. Birçok çocuğun --buna ben de dahil-- hip-hop'ı keşfine sebep oldu. 10. yaş günümde, sadece "Basketball"u dinlemek için Ego Trip albümünü almıştım; sonra geri sarıp tekrar dinledim. Bu süreçte, nakaratlarıyla beraber, klasik "Aj Scratch" ve Reagan dönemindeki siyah şehir yaşamı ile iletişim kuran ilk şarkılardan biri olan "8 Milyon Öyküleri"nin de içinde bulunduğu diğer şarkılara abayı yakmıştım: "Çıplak şehirde 8 milyon hikaye, bazısı buz gibi soğuktu ve acımasızca anlatıldı." Bu şarkıya, kariyerine "Kurtis Blow'un oğlu" olarak başlayan Run-DMC'nin Dj Run'ı eşlik ediyordu. Ve Run-DMC'yi öğrendiğimde olaya dahil olmuştum; kendimi yalnız hissetmiyordum.

Kurtis Blow'un sentezi ve NBA'in popülaritesini patlatması, farkında olmadan bir genç jenerasyonu hip-hop'a yönlendirmişti. Kurtis Blow'un Harlem'i küreselleşiyordu ve buna aracı olan da David Stern'ün oyunuydu. Ama "Basketbol" yalnızca oyuna bakışımızı değiştirmedi. Oyunun kendine bakışını da değiştirdi. David Stern'ün pazarlama gurularından aynı yılın sonraki aylarında Air Jordan'ı tasarlayan mühendislere, bu ligin --1979'da final serisi televizyonda banttan verilen lig-- 80'ler ve ötesinde "cool"un tanımını yapacağını görmüşlerdi.

Bugün hepsi çok açık görünüyor. Ancak, basketbol ve spor ayakkabı endüstrisinin yalnızca birkaç yıl önce Güney Bronx'ta ortaya çıkmış olan bir siyah müzik tarzını küresel dominasyon için kullanacağı fikri, o zamanlar için gülünecek bir şeydi. Böyle bir vizyon için göt ister. Aynı zamanda, siyah müziği ve büyük şirketler bir araya geldiğinde bu çok sık görüldü: Sanat formunu zenginleştiren insanlar haricinde, herkese sömürü. Ya da başka bir deyişle, NBA/hip-hop imparatorluğu, Kurtis Blow'un yetenekleri olmadan, vücut bulamazdı -- ya da bildiğimiz şekilde olmazdı. Eğer basketbol ve hip-hop'ın kesişiminden zengin olan herkes, Kurtis Blow'a kazançlarının yüzde 1'ini verse, Blow, günlerini altından bir sarayda geçirebilir. Ki eğer öyle olsaydı bile bir sahne bulur, amfiyi patlatır, fişleri söker, ve oradan hızla uzaklaşırdı.

Çeviri: Risk

(Orijinali için şuradan.)

Bu artık şiirsel bir şey haline geldi: Golden State Warriors guardı Stephen Curry, driplingle sahayı kat ediyor, alışıldık bir şekilde üçlük çizgisinin orada duruyor, sıçrıyor, topu kafasının hizasına getiriyor, topu elden çıkarıyor, ve 7 metre ya da daha uzaktan topu, girerken hışırtı çıkaracağı çembere yolluyor: Çuf.

İki kez NBA'in En Değerli Oyuncusu ünvanını kazanan Curry, üçlük atışın en büyü uygulayıcısı; ve koçu, Chicago Bulls ve San Antonio Spurs gibi şampiyon takımlarda oynayan Steve Kerr, en yüksek üçlük yüzdesi rekorunu elinde tutuyor. Fakat hayranları Curry'ye veya üçlük konusunda --belki basketboldaki en önemli oyun-- iyi olan diğer oyunculara hayran kaldığında farkında olmadan Columbia spor salonunu laboratuar olarak kullanan bir yenilikçiyi övmüş oluyorlar.

Howard Hobson, çığır açan bir üniversite koçu olarak biliniyordu. Koç olarak 495 maç kazanmıştı, ve 1939'da Oregon Üniversitesi'ni ilk kez düzenlenen NCAA Turnuvası'na götürmüştü. Ama basketbola en büyük katkısı, 7 Şubat 1945'de Fordham ve Columbia arasında oynanan maçta gelmiş olabilir. O gece, Columbia kampüsündeki bin kişinin önünde, Lions ve Rams, Hobson tarafından deneysel bir kuralın icat edildiği, üçlük çizgisinin yer aldığı ilk kolej maçını oynadılar.

O dönem 41 yaşında olan Hobson, Oregon'da eğtim alanında doktorasını yapmak için ücretsiz izin alan Hobson, 460 basketbol maçını analiz etmek için 13 yılını harcamıştı. 1949'da Bilimsel Basketbol adıyla kitaplaşan bu gözlemlerini Columbia'daki tezinde kullanmıştı. Bugün çok az insan Hobson'ın kitabını hatırlıyor, Ancak kitabın 10. bölümünde yer alan, 1945'te Columbia'da uygulamaya koyduğu fikirler, bilgelik olarak kabul ediliyor. Üç sayılık atış, oyunu sonsuza dek değiştirdi. "Uzun mesafeli sayı, basketboldaki en muazzam oyun" diyordu Hobson, beyzboldaki home run gibi.

Üçlük, sıradan iki sayının aksine, yalnızca izleyiciler için heyecan verici olmakla kalmayıp, yakın mesafeden kolayca sayı imkanı bulan uzun oyuncuların avantajını da azaltıyordu. 1945'teki tarihi maçla ilgili New York Times, "Basketbolu daha ilginç ve geniş alan oyunu yapmak adına, bugün Morningside Heights salonundaki Fordham-Columbia maçı, yeni kurallarla oynandı" yazıyordu.

(Foto şuradan, yazıyı da yazan abi kendisi zaten.)

Maç başladığında, oyuncular bu yeni uzun mesafeli şutları sevmişlerdi, bazen kafaları karışsa bile. Hakemler birkaç oyuncuya, üçlük çizgisinin dışına doğru giderken topu sektirmeyi unuttukları için steps çalmıştı.

Columbia 73-58 kazandı; onlar onbir üçlük sokarken, Fordham dokuz isabet bulmuştu. Columbia'dan John Profant 4 üçlük isabeti buldu ve takım arkadaşı Norm Skinner 3'ü üçlük olmak üzere 26 sayı atmıştı. Bazı taraftarlar, bu değişimle ilgili bir anket yaptı. Sonuç, 148'e 105, üçlük atışın lehineydi.

Yeni kural, açı bir şekilde Columbia'nın hücumdaki verimini artırmıştı. Erişilen 73 sayısı, Lions için okul rekoruydu. O sezon başka hiçbir maçta 60'ı geçemediler. Irving T. Marsh, New York Herald-Tribune'e şöyle yazmıştı: Bu gözlemciye göre, yeni kurallar oyunu kesinlikle daha hareketli ve heyecanlı hale getirdi, fakat gerçekten vahşi ve karışık olursa, neler olabileceğini kestirmek mümkün değil."

Diğer muhabirler daha acımasız görüşlere sahipti. İzleyici kafa karışıklığından şikayetçiydi, ve bir Association Press muhabiri de "Eski oyunun nesi vardı ki?" diye sormuştu. New York Times yazarı Louis Effrat şunları not etmişti: "Uzmanların izlenimi, uzak mesafeli şuta ekstra bir sayı daha vererek turnikeyi değersizleştirmek, takım oyununu olumsuz yönde etkileyebilir, şeklindeydi. Deney, bu nedenle, bir başarı ümidi vermiyordu." Effrat, hikayesini üçlük atışın "doğal yollarla ölmesine olanak tanınmasını" önererek sonlandırıyordu.

Ve yıllar boyu, Howard Hobson'ın favori atışının kaderinde yok olmak varmış gibi görünüyordu. Ama sonra, kısa ömürlü American Basketball League 1961-1962 sezonunda üçlük atışı kullandı ve daha uzun ömürlü American Basketball Association da 1967'de bu şuta izin verir şekilde başladı. NBA 1979'a dek kullanmadı, ve NCAA de 1986'da bunu ülke çapında kural haline getirdi. Bugün takımların daha büyük farklar yaratmasına imkan tanıyan ya da geri dönüşleri daha kısa zamanda gerçekleştirmeye olanak sağlayan üçlük atış, basketbolda artık daha yaygın bir silah; artık daha fazla takım --spikerlerin söylediği gibi -- "şehir merkezinden" şut kullanıyor.

1991'de 87 yaşında hayatını kaybeden Hobson, 1945'te ortaya çıkardığı bu oyunun geleceğin şutu olduğuna inanarak, üç sayılık atışı hayatı boyunca savundu. Ve bunu alçakgönüllülükle yaptı. Bilimsel Basketbol'da Hobson, koçların üçlük atışları denemesi ve "sonuçların oyun için faydalı olup olmadığına bakmaları" gerektiğini yazmıştı. Warriors koçu Kerr muhtemelen "evet" derdi.